Buitencategorie!

Ik ben een liefhebber van wielerliteratuur. Geen andere sport heeft het in zich om de ziel bloot te leggen en te laten vervloeien in inkt op papier. Ik hou van de waas van heldendom en romantiek van de oude helden, maar ook van biografieën waarbij het onderwerp sport, opoffering en successen hand in hand gaan. Alle randzaken kunnen mij gestolen worden. De boeken die hierover verschijnen – en dat zijn er nogal wat – laat ik links liggen. Ze dienen géén enkel doel.

Wielerliteratuur dus

Als tiener las ik het boek TOURKOORTS van Peter Ouwerkerk. Hij bood mij de mogelijkheid om te reizen in de tijd. Ik genoot van etappes van vervlogen tijden. Renners die ik nooit live zou zien wielrennen werden mijn helden. Op één of andere manier neigen helden zich meer op papier te ontwikkelen, dan achter het glas van de beeldbuis.  ‘Vroeger’ was in mijn boek. Ik wilde wielrenner worden en ik zou willen fietsen op de Alp d’huez. Maar vooral: ik zou willen fietsen zoals beschreven stond. Demarreren. Ik hád tourkoorts! Om een lang verhaal flink in te korten: hoger dan Col de Galibier heb ik nooit gereikt, maar de wielerliteratuur stapelt zich nog steeds op. In boekvorm welteverstaan. 

Foto: Cor Vos – Team Sunweb 

Kleine jongens worden helden

Ik heb ook ervaren dat renners, die ik als kleine jongen op televisie zag lijden, ook helden werden. Legendes worden geboren als je van een afstandje in de tijd terugkijkt naar het momentum: Steven Rooks (Alp d’huez), Michael Boogerd (La Plagne) en Erik Breukink (álle tijdritten). Alle drie prettige mensen om mee samen te werken heb ik later mogen ervaren. Helden zaten aan dezelfde tafel, want een prestatie is als wijn: laat de jaren verstrijken en het bouquet van de overwinning wordt steeds smaakvoller.

Eén uitzondering: Marco Pantani. Hij is buitencategorie. Voor mij de enige renner die tijdens zijn carrière al gelezen kon worden op vergeeld papier. Hij was ‘vroeger’ en ‘live’. Boek én tv-uitzending. Precies dat gevoel heb ik ook bij Warren Barguil. De winnaar van het bergklassement en 2 touretappes. De winnaar van de bolletjestrui is eindelijk weer eens ook écht de allerbeste klimmer. Een vrolijke fransman. Écht vrolijk! Én Fransman. In november 2015 staat een video-opname gepland met Warren. Licht grieperig, verschijnt Warren met een glimlach. In de stromende regen. In heerlijk Engels zegt hij klaar te zijn voor de shooting en ondanks het slechte weer ondergaat hij de opname met een glimlach. Hij heeft er zelf grote lol in en dat tekent het mooie resultaat.

Plezier in de Tour

Hetzelfde plezier zie ik bij hem terug in de Tour. Na grote tegenslagen in 2016 (polsbreuk na aanrijding) en 2017 (bekkenbreuk) straalt zijn talent net zo krachtig als zijn glimlach. Hij klimt als de beste, haalt BORN-bidons bij de ploegleidersauto en rijdt gaten dicht voor roomie Michael Matthews in etappes waarin minder geklommen hoeft te worden. Zo gauw de categorieën stijgen naar 1 of HC durft hij aan te vallen, te versnellen, te winnen. De bergen zijn van Barguil, zo lijkt het en zo is het! Warren Barguil is vanaf nu voor mij ook buitencategorie en ik heb het live gezien. Vol verwachting kijk ik nu uit naar het boek.