Gespleten Asfalt – Tour for Life 2016

Anno 2016 kijkt niemand er meer van op als er een wielrenner praat over een inzamelingsactie voor het goede doel. Doorgaans gaat de welgemeende vraag om hulp gepaard met een vurig verhaal over een missie waarvoor fysieke grenzen doorbroken moeten worden. Want haast elke goede doelen tocht vereist deelnemers hun limieten op te zoeken.

Ook Tour for Life. Op 28 augustus 2016 staat er een volwaardig peloton startklaar om in acht dagen van Italië naar Nederland te fietsen. Het belooft wederom een slopende etappekoers te worden, waaronder ander Team Gespleten asfalt zich aan gaat wagen. De equipe van blogger Eric Mijnster (27 jaar – Gespleten Asfalt) al in volle voorbereiding. We vroegen de wegkapitein om tekst en uitleg.

Waarom fietsen voor een goed doel?

Afgelopen jaar deed ik ook mee aan Tour for Life. Op dag vijf, tijdens de overgangsetappe, de makkelijkste etappe, stopten m’n benen plotseling met draaien. Ik begreep het niet. Ik was zo fit, zo sterk. Maar mijn lichaam blokkeerde. Ik kon gewoon niet meer. Ik was leeg. Ik besloot bij de koersdirectie in de wagen te stappen en kwam op vier wielen aan op de volgende camping. Daar maakte de verwarring over mijn gebrek aan kracht plaats voor helderheid over mijn deelname: ik had een keuze. Ik had de mogelijkheid om mijn voeten aan de grond te zetten. Voor mij was opgeven een optie. Dat is voor iedereen zo, natuurlijk, maar ik kon het navertellen. Dat kan niet iedereen. Ik ben blij dat ik die keuze had, en heb. Ik gun iedereen die keuze. Met Tour for Life wil ik de keuze tussen leven of leven teruggeven aan de mensen wiens keuze door kanker bestaat uit leven of dood.

Wat ga je dit jaar doen om Tour for Life wel uit te rijden? 

Minder kilometers maken in aanloop naar de etappekoers. We rijden acht dagen lang door weer en wind over heuvels en bergen. De nachten brengen we door op campings. De intensiteit zorgt voor ongekende voldoening. En voor ongekende uitputting. Hoe dan ook. Dat maakt een uitgebalanceerde voorbereiding essentieel. In 2015 vergreep ik me eerder in de zomer aan la Route des Grandes Alpes. Ik fietste non-stop van het Meer van Genève, over veertien bergpassen, naar de Middellandse Zee. Het kostte me 36 slapeloze uren om de 650 kilometer lange weg te voltooien. Toen was ik ook leeg. Kapot. Enkele maanden later was ik klaarblijkelijk nog niet klaar voor een volgende inspanning van formaat. Dat ga ik deze keer anders doen. Al mijn pijlen zijn gericht op Tour for Life.

Hoe ziet je voorbereiding eruit? 

Ik heb mijn fiets een hele poos nauwelijks aangeraakt. Pas toen ik me volledig uitgerust voelde, ben ik weer op mijn zadel gekropen om te wielrennen. Inmiddels is de training begonnen. Om in augustus optimaal voor de dag te komen, maak ik vooral veel uren. Dat lukt prima. Zelfs in deze tijd van het jaar. Ik woon in een bus en ik hou van plekken waar de zon schijnt. Dat maakt het peddelen aangenaam. Verder bestaat de voorbereiding uit het inzamelen van geld. Daar hebben we als ploeg uitgebreid over gesproken. Omdat de een simpelweg meer mogelijkheden heeft dan de ander, brengen we het streefbedrag gezamenlijk bijeen. Bovendien ondernemen we allemaal andere acties, vanwege de verschillende mogelijkheden. Bij mij speelt het idee van een benefietsvoorstelling. Een avond waarop ik geïnteresseerden meeneem in mijn monstertocht en het leven in een bus. Maar vooralsnog is niets concreet. Houd daarvoor gespletenasfalt.nl in de gaten.

Waarom Tour for Life?

”Je rit over la Route des Grandes Alpes was een unieke missie van buitencategorie. Je had iets soortgelijks kunnen verzinnen. Wat heeft je doen besluiten om je pijlen dit jaar op Tour for Life te richten?” 
Op de fiets beland ik ontegenzeggelijk in een roes. Een flow. Na verloop van tijd lijkt alles om me heen te verdwijnen. Het besef van plaats, het besef van tijd. Niets doet er meer toe. Als al mijn gedachten stil zijn, blijft er een gevoel over dat haast magisch lijkt. Het is zo puur, omdat er niets anders meer is. Dan ben ik helemaal mezelf. Voor mij is dat geluk. Mijn leven staat in het teken om dat gevoel te ervaren. En dat lukt me in me eentje. De flow tijdens la Route des Grandes Alpes kan ik met geen pen beschrijven. Maar het kan nog heftiger. Op het moment dat er mensen om me heen zijn die zich vol overgave in dezelfde activiteit storten, komt er een energie vrij die elke superlatief te boven gaat. Na afloop van de vorige editie van Tour for Life vertelde een andere deelnemer me dat hij de etappekoers als een onwerkelijke bubbel had ervaren. Een weekje niet op aarde. Hemels. Ik wist precies waar hij het over had. Als team delen we acht dagen lang lief en leed, terwijl we het maximale van onszelf eisen. Het voelt als flow². Dat noem ik intiem, met ‘ea’ in tiem. Inteam dus.

Tekst: Duursport.nl / Eric Mijnster – Gespletenasfalt.nl